از مقدمهی یک طرح آموزشی:
کسانی که دغدغهی «آموزش» انسانها و «پرورش» جانها را دارند، بهیک معنا کنشگران بدبینی هستند. اینها چه آگاه باشند چه نه در جهانبینیشان یک شرمساری همیشگی را تجربه میکنند. شرمساری از مواجه با جهان و جامعهی پیرامون خویش. شرمساری از «نابسنده» بودن و «ناکافی» بودنِ تلاشهایی که بتواند این جهان را جایی برای زندگی با کرامت و معنادار انسانها بکند و بدبین هستند زیرا که ظرفیت روانی و ادراک نقش فعلی انسانها در این جامعه را ضعیفتر از آن میدانند که بشود چرخ را طور دیگری چرخاند، این است که تمام هموغمشان را گذاشتهاند که «عالمی دیگر» بسازند و «از نو آدمی».
- .
- ۴ دقیقه زمان خواندن