امروز دیگر می‌دانیم که انتخاب‌های آدم‌ها در بستر جامعه بیشتر از آن‌که ناشی از اندیشه‌ورزی باشد ناشی از محرک‌های مختلف دیگری‌ست. یک نظریه‌ی روان‌شناسی توضیح می‌دهد که آدم‌ها برای فرار از اضطراب درمرکزتوجه‌بودن[i]و[ii] تلاش می‌کنند… ادامه »ساز خوش مخالف
قدیم‌ترها زمانی که این همه «اتصال» وجود نداشت و دولت، به معنای گسترده و بزرگ امروزی‌اش، هنوز در ایران شکل نگرفته بود، هم‌چنان زندگی در گوشه و کنار این سرزمین جریان داشت. بیشتر جمعیت ایران… ادامه »بازگشت به پیش: مدلی برای زیست دشوار اجتماعی امروز
یکم: اصلاح یک برداشت نادرست نظریه‌ی فرگشت بر اساس انتخاب طبیعی، به گمانم یک کژتابی در ذهن ما دارد. به این شکل که فکر می‌کنیم همیشه جانوری که بیشترین زور، بزرگ‌ترین جثه یا بیشترین سرعت… ادامه »برای سال ۱۴۰۱: در مدح انعطاف‌پذیری
همهٔ ما آرزوهای فراوانی داریم که فانتزی برآورده شدن آن را در سر می‌پرورانیم، یا لااقل اگر آرزوی خاصی نیز نداشته باشیم، انتظارهایی داریم (از خود، دیگران، جامعه، زمانه) که درصدد تحقق آن‌ها هستیم و… ادامه »برای سال ۱۴۰۰: در نفی برنامه‌ریزی بلندمدت و آرزواندیشی
چند ماه بسیار پر فشاری داشتم. دو رویداد در کنار پروژه هایی که به این و آن قول داده بودم و حالا چند روزی است که سبک‌تر شده‌ام و معطوف به کار شرکت و روتین… ادامه »معنای زندگی: پروبلماتیک شدن (۱)
اگر این روزها در اینستاگرام چرخیده باشید و یا توئیتر را دنبال کنید، متوجه واکنش‌های مختلفی به طراحی داخلی خانه‌ی هدی رستمی می‌شوید. هدی رستمی را از سال‌های دور و با پروژه Hidden City می‌شناسم،… ادامه »جستاری بر خانه هدی رستمی و فاصله دهنده‌ها
در مواجهه با احساسات، عواطف و هیجانات دیگران، معمولاً دست‌وپایمان را گم می‌کنیم. آنچه که بر دیگری رخ داده است، برایمان ممکن است حسادت آور، خوشحال و یا ناراحت‌کننده باشد. همه این احساساتی که نسبت به وضعیت دیگران داریم تا وقتی که درونی‌اند، معمولاً مشکل‌ساز نمی‌شوند. ماجرا از کجا بحرانی می‌شود؟ از آن جا به هر دلیلی، خواسته… ادامه »جستاری درباره آدم‌های خوب و آدم‌های لازم
چندسال پیش این انیمیشن را به پیشنهاد دوستی* دیدم که آن موقع برایم بسیار تکان دهنده بود: (YouTube Embed) اتفاقی که در انیمیشن می‌افتد به نظرم ساده است، ابتدا ذم سرمایه‌داری را می‌گوید، از انبوه… ادامه »در جست‌و‌جوی [شیمیِ] خوشبختی
یک نگاهی بر پروژه‌های پر سروصدای تکنولوژیک بیندازیم: اتومبیل‌های خودران تسلا، پروژه اسپیس ایکس، بالن‌های اینترنت، غربالگری ژنتیک؛ یک لحظه فرض کنید که همه اینها را به سرانجام رساندیم، ماشین‌هایمان بدون راننده تردد کردند، پایمان به سفر فضایی باز شد، به مردم روستاهای دور افتاده اینترنت رساندیم و فرزندانی خوش‌هیکل، باهوش، سالم و بلوند دنیا آوردیم، اما اجازه دهید بپرسم که «آیا آن‌وقت خوشحال هستیم؟»
کارفرما، چیزی در حدود ۱۵۰ هزارتومان ماهانه از حقوق من مالیات کسر می‌کند، این علاوه بر آن ۹ درصد مالیات بر ارزش‌افزوده‌ای است که برای کالا و خدماتی که استفاده می‌کنم می‌پردازم. وقتی به این موضوع فکر می‌کنم که این مالیات‌ها، خرج دانشجویان در دانشگاه‌ها می‌شود، قلبم به درد می‌آید. چرا من باید هزینه تحصیل یک دانشجوی دانشگاه شریف را پرداخت کنم؟ با در نظر گرفتن این نکته که اکثر فارغ‌التحصیلان این دانشگاه، خدمت و ارزش‌آفرینی خود را در جایی به غیر از این مرز و بوم به انجام می‌رسانند. اما ماجرا به پرداخت شهریه دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف ختم نمی‌شود.